دانلود پاورپوینت تحلیل بنای فرهنگسرای فرشچیان- 59 اسلاید

معرفی کلی فضا

این بنا در خیابان توحید اصفهان مجاور زاینده رود واقع می باشد و توسط فرهاد احمدی در سال 67 طراحی شده ولی بدلایلی در سال 85 به بهره برداری رسیده!

سبک این بنا الهام گرفته از معماری سنتی ایران و روم باستان است.

 آب

پر کاربردترین عنصر در این بناست

بیان فضایی:

استخر

حوضخانه

تاسیساتی:

آب استخر که توسط چاههای زاینده رود تامین می شود

سیستم سرمایشی و گرمایشی

آن چه به سنت تعبیر می شود به هیچ وجه پیروی از راه و روشی ویژه که مشمول زمان و مکان می شود یا حفظ وضع پیشین و قرار گرفتن در حصاری از اندیشه های قدیمی نیست بلکه آن گونه که دکتر «سیدحسین نصر» تعریف می کند؛ «امروزه هیچ چیز بهنگام تر از آن حقیقت ازلی، از آن پیامی نیست که از سنت می آید و مقتضای حال است چرا که همواره مقتضی بوده است چنین پیامی تعلق به اکنون دارد که همیشه بوده است و خواهد بود. سخن از سنت، سخن از اصول تبدیل ناپذیری است با منشاء آسمانی و سخن از کاربردشان در مقاطع مختلف از زمان و مکان.»به بیان دیگر معمار با استفاده از زبان نماد ها به بیان صور نمادین که جنبه های محسوسی از واقعیت ماورای طبیعی اشیا هستند می پردازد، ترجمانی از مفاهیم دنیای عرفان در عالم خاکی. در حقیقت او صوری را به تصویر می کشد که موجودیت خود را دارند؛ خواه انسان از آنها باخبر باشد یا نباشد، نمادهایی که به دست انسان ساخته نمی شوند بلکه او را دگرگون می کنند.
همان گونه که ذکر شد هرچند این مجموعه به تازگی مورد بهره برداری قرار گرفته است ولی آغاز طراحی آن به اواخر دهه 60 بازمی گردد. احمدی خود دراین باره می گوید که در آن سال ها معمار جوانی بوده است که تحت تاثیر اساتید بزرگ معماری ایران هم چون نادر اردلان و کامران دیبا گونه یی معماری مفهوم گرای با گرایشات عرفانی را دنبال می کرده است.
از دیدگاه اردلان معماری به عنوان یک پدیده در نظام وحدت گرای جامعه سنتی نشان دهنده اصل وحدت است. او بر این عقیده است که مبنای شناخت و درک معماری سنتی اسلامی ریشه در رابطه بین کیهان، انسان و معماری دارد؛ «به عبارتی دیگر از دید سنتی انسان و کیهان خود محصول هنر قدسی اند، انسان، کیهان و معماری قدسی از حیث واقعیت هستی شناسی شان نهایتاً وابسته به ذات الهی اند.»
پس معمار بار دیگر سعی می کند با استفاده از عناصر معماری تصویر ذهنی خود را از عالم دیگر در دنیای مادی انعکاس دهد. احمدی خود دراین باره می گوید؛ «از نظر من پروژه این گونه اتفاق می افتد؛ گویی جرعه یی آسمانی از کیهان در مرکز پروژه در آن هشت ضلعی که نمادی خاکی از بهشت است فرو می افتد؛ درست مانند سنگی که در آب می افتد و موج ایجاد می کند، صورت گیری یا تجلی مادی این اثر کیهانی در واقع امواجی است که آمفی تئاتر را ایجاد کرده که به سمت آسمان حرکت می کند. در واقع نوعی معاشقه و یا تعامل بین زمین و آسمان، کیهان یا عالم صورت با عالم مثال.»
قطره یی از کیهان عالمی که کره خاکی و انسان در آن جای گرفته اند بر جایگاه زندگی او فرود آمده، انسان پیوندی را میان خود و آسمان یا فضای بی کرانه احساس می کند. گویی معمار تلاش می کند راهی برای عروج از عالم خاک به فضای برتر و پرمعناتر بیابد و از تغییرات و دگرگونی های این جهانی آزاد شود.
از نظر کاربردی نیز چنین است، تراکم و غلظت کاربری های مجموعه از مرکز به بیرون کاهش می یابد. به بیان دیگر فضای تهی که در مرکز پروژه قرار گرفته و تالارها را در خود جای داده تاثیر خود را بر اطراف نیز گذاشته و لبه ها را نیز بی ماده و شفاف کرده است. تا آنجا که در بخش مجاور با خیابان رواق نیز حذف شده و ساختمان از طریق دروازه ورودی با پیاده رو شهری ترکیب می شود. ساختمان از طریق هفت دروازه که از نظر مقیاس نیز بر آنها تاکید شده است به فضای پیرامون خود متصل می شود. در واقع دروازه ها اولین فضا در الگوی بنیادی اتصال، انتقال و وصول هستند. استفاده هوشمندانه از هفت دروازه و تاکید بر آنها شاید اشارتی است بر هفت دروازه بهشت موعود، استعاره یی دیگر از مفهومی آن جهانی، انعکاسی دیگر از عالم مثال در عالم خاک. «از دیدگاه استیرلین سرچشمه وجوه نمادین اندام های کالبدی در معماری ایران در عالم مثال یا عالم ملکوت دیده می شود.»